I. Lectio: Czytaj z wiarą i uważnie święty tekst, jak gdyby dyktował go dla ciebie Duch Święty:

Synu, w sposób łagodny prowadź swe sprawy, a każdy, kto jest prawy, będzie cię miłował. O ile wielki jesteś, o tyle się uniżaj, a znajdziesz łaskę u Pana. Wielka jest bowiem potęga Pana i przez pokornych bywa chwalony. Na chorobę pyszałka nie ma lekarstwa, albowiem nasienie zła w nim zapuściło korzenie. Serce rozumnego rozważa przypowieści, a ucho słuchacza jest pragnieniem mędrca.
Syr 3,17-18.20.28-29

II. Meditatio: Staraj się zrozumieć dogłębnie tekst. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”

Syracydes pisze, aby ten kto czuje się wielki nie zapominał o uniżaniu się (nie mylić z poniżaniem się). Mówiąc inaczej, autor natchniony zachęca, aby człowiek majętny, wykształcony, utytułowany, pełen wiedzy i mądrości miał do tego zdrowy dystans. Umiał często, zdrowo i szczerze śmiać się z samego siebie. Tylko wówczas nie grozi mu to, że wpadnie w pychę, a tym samym swoich życiowych sukcesów, życiowego powodzenia nie będzie usiłował zagarnąć dla siebie i tylko dla siebie. On będzie świadom, że są one owocem jego współpracy z Bożą łaską, pomocą bliźnich. Inaczej grozi mu pycha. Pyszny zaś widzi tylko swoją wielkość i chwali samego siebie; pokorny wielkość Pana i Go wychwala. Pycha to paskudna choroba ludzkiego żywota. Jest wyleczalna, lecz proces leczenia jest bardzo kosztowny i wymaga czasu, niekiedy bardzo długiego.

Czy znam realną, prawdziwą wartość swojej osoby: swoje talenty, zdolności, predyspozycje? Czy systematycznie rozwijam swój ludzki potencjał jako dar Pana Boga? Czy troszcząc się o rozwój unikam pobudek egoistycznych jak chęć zaimponowania innym, bycia lepszym od innych, wywyższenia się nad innych, a pamiętam o chwale Pana Boga i dobru moich bliźnich? Czy pierwszym, z którym dzielę radość z moich życiowych sukcesów, jest mój Pan? Czy czasami nie jest tak, że o moich porażkach to pierwszy dowiaduje się Pan, o sukcesach zwykle ostatni lub w ogóle się nie dowiaduje? Jak często w modlitwie wychwalam Pana, Jego wielkość, dobroć, miłość i itd. A może ciągle wychwalam, zachwalam, reklamuję tylko samego siebie? Czy natychmiast i zdecydowanie reaguję nawet na najdrobniejsze przejawy pychy, które zauważę u siebie? Czy leczę je lekarstwem pokory, uniżenia się przed Panem, modlitwy uwielbienia?  Czy zdaję sobie sprawę, że jest zdecydowana różnica pomiędzy byciem mądrym a byciem przemądrzałym? Stawiam na to pierwsze!

Pomodlę się o dar mądrości i pokory, i o to, aby Pan daleko mnie zachował od pychy i głupoty. Dalej będę prosił o dar pokoju dla świata i ludzkich serc, o Boże błogosławieństwo dla tych, którzy wracają po wakacjach, aby podjąć szkolny obowiązek, szczególnie w intencji nauczycieli i uczniów.

III. Oratio: Teraz ty mów do Boga.

Otwórz przed Bogiem serce, aby mówić Mu o przeżyciach, które rodzi w tobie słowo. Módl się prosto i spontanicznie – owocami wcześniejszej "lectio" i "meditatio". Pozwól Bogu zstąpić do serca i mów do Niego we własnym sercu. Wsłuchaj się w poruszenia własnego serca. Wyrażaj je szczerze przed Bogiem: uwielbiaj, dziękuj i proś. Może ci w tym pomóc modlitwa psalmu:

Ojcem sierot i wdów opiekunem
jest Bóg w swym świętym mieszkaniu.
Bóg dom gotuje dla opuszczonych,
jeńców prowadzi ku lepszemu życiu...

Ps 68,6-7

IV. Contemplatio:

Trwaj przed Bogiem całym sobą. Módl się obecnością. Trwaj przy Bogu. Kontemplacja to czas bezsłownego westchnienia Ducha, ukojenia w Bogu. Rozmowa serca z sercem. Jest to godzina nawiedzenia Słowa. Powtarzaj w różnych porach dnia:

Ty, dobry Boże, biednego ochraniasz

opracował: ks. Ryszard Stankiewicz SDS