I. Lectio: Czytaj z wiarą i uważnie święty tekst, jak gdyby dyktował go dla ciebie Duch Święty:

Wielkie tłumy szły za Jezusem. On zwrócił się i rzekł do nich: „Jeśli kto przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, a nadto i siebie samego, nie może być moim uczniem. Kto nie nosi swego krzyża, a idzie za Mną, ten nie może być moim uczniem”.  Łk 14, 25-27

II. Meditatio: Staraj się zrozumieć dogłębnie tekst. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”.

Gdyby Jezusowi zależało na popularności, na poklasku tłumów, które szły za Nim, zapewne nie wypowiedział w ich stronę tak wymagających, mocnych słów. Dla ludzi, u których rodzina, więzy rodzinne były czym istotnym, słowa Jezusa zapewne były szokujące, czy wręcz nie do przyjęcia. Jezus jednak nie zachęca do nienawiści wobec rodziców, bliskich czy siebie. On w tych twardych słowach pragnie podkreślić, że relacja z Nim jest przed wszelkimi innymi relacjami, także do najbliższych, czy samego siebie.

Czy nie tłumaczę moich niedobrych, złych, trudnych relacji z bliskim słowami Pana Jezusa wzywającymi do nienawiści? Czy za brak miłości do moich bliskich nie oskarżam Pana Jezusa, zapominając, że On w miłowaniu pragnie być Pierwszym i Najwazniejszym ale nie jedynym? On nie okrada moich bliskich z mojej miłości, On ją udoskonala, oczyszcza, umacnia. Czy Pan Jezus nie musi rywalizować o moją miłość z moimi rodzicami, krewnymi, ze mną? Trzeba mi pamiętać, że jeśli On przegrywa, przegrywają także pozostali, także moi bliscy. Wyróżnik ucznia Jezusa, to dzielenie Jego losu, to droga z krzyżem nie w tle, na zapleczu lecz na własnych ramionach. Krzyż nie może być sprowadzony do roli ozdobnika. Krzyż to rzeczywistość, to codzienność.

Czy pragnę być uczniem Jezusa? Czy chcę dzielić cały Jego los, czy tylko wybrane fragmenty, te łatwiejsze i przyjemniejsze? Czy czasami nie zadawalam się rolą sympatyka, zwolennika, obserwatora, widza, kibica? Idę za Jezusem do momentu, kiedy pada komenda: „Krzyże na ramiona” i już mnie nie ma. Czy dzielnie i odważnie dźwigam swój krzyż w drodze za Panem? Czy u Niego szukam pomocy, kiedy mam już dość, kiedy jego ciężar mnie przygniata, kiedy wydaję mi się, że nie dam rady? Czy od Niego uczę się „ techniki” niesienia krzyża? Techniki, która nie sprawia, że krzyż jest lżejszy, ale sprawia, że ja jestem silniejszy, odważniejszy, mądrzejszy, wytrwały, konsekwentny.

Poproszę o dar miłości do najbliższych, wśród których Pierwszym będzie zawsze Jezus, o dar pokoju dla ludzkich serc, o Boże umocnienie dla tych, którzy rozpoczęli nowy rok szkolny.

III. Oratio: Teraz ty mów do Boga.

Otwórz przed Bogiem serce, aby mówić Mu o przeżyciach, które rodzi w tobie słowo. Módl się prosto i spontanicznie – owocami wcześniejszej "lectio" i "meditatio". Pozwól Bogu zstąpić do serca i mów do Niego we własnym sercu. Wsłuchaj się w poruszenia własnego serca. Wyrażaj je szczerze przed Bogiem: uwielbiaj, dziękuj i proś. Może ci w tym pomóc modlitwa psalmu:

Naucz nas liczyć dni nasze,
byśmy zdobyli mądrość serca.
Powróć, o Panie, jak długo będziesz zwlekał?
Bądź litościwy dla sług Twoich!

Ps 90, 12-13

IV. Contemplatio:

Trwaj przed Bogiem całym sobą. Módl się obecnością. Trwaj przy Bogu. Kontemplacja to czas bezsłownego westchnienia Ducha, ukojenia w Bogu. Rozmowa serca z sercem. Jest to godzina nawiedzenia Słowa. Powtarzaj w różnych porach dnia:

Panie, Ty zawsze byłeś nam ucieczką

opracował: ks. Ryszard Stankiewicz SDS