I.  Lectio: Czytaj z wiarą i uważnie święty tekst, jak gdyby dyktował go dla ciebie Duch Święty.

Saul wyruszył ku pustyni Zif, a wraz z nim trzy tysiące doborowych Izraelitów, aby wpaść na trop Dawida na pustyni Zif. Dawid wraz z Abiszajem zakradli się w nocy do obozu; Saul właśnie spał w środku obozowiska, a jego dzida była wbita w ziemię obok głowy. Abner i ludzie leżeli uśpieni dokoła niego. Rzekł więc Abiszaj do Dawida: «Dziś Bóg oddaje wroga twojego w twe ręce. Teraz pozwól, że przybiję go dzidą do ziemi, jednym pchnięciem, drugiego nie będzie trzeba». Dawid odparł Abiszajowi: «Nie zabijaj go! Któż bowiem podniósłby rękę na pomazańca Pańskiego, a nie poniósł kary?» Wziął więc Dawid dzidę i bukłak na wodę od wezgłowia Saula i poszli sobie. Nikt ich nie spostrzegł, nikt o nich nie wiedział, nikt się nie obudził. Wszyscy spali, gdyż Pan zesłał na nich twardy sen. Dawid oddalił się na przeciwległą stronę i stanął na wierzchołku góry w oddali, a dzieliła go od nich spora odległość. Wtedy Dawid zawołał do Saula: «Oto dzida królewska, niech przyjdzie który z pachołków i weźmie ją. Pan nagradza człowieka za sprawiedliwość i wierność: Pan dał mi ciebie w ręce, lecz ja nie podniosłem ich przeciw pomazańcowi Pańskiemu».

1 Sm 2.7-9.12-13.22-23

 II. Meditatio: Staraj się zrozumieć dogłębnie tekst. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”.

Dawid został namaszczony na króla nad Izraelem jako następca króla Saula, który swoją postawą popadł w niełaskę samego Boga. Dawid jednak się nie śpieszy do objęcia tronu i przejęcia władzy za wszelką cenę, w czym bardzo pomogłaby śmierć Saula. Kiedy nadarza się okazja, jak dowiadujemy się z pierwszego niedzielnego czytania, aby to się stało, aby Saula pozbawić życia Dawid powstrzymuje swoich żołnierzy przed zadaniem śmiertelnego ciosu śpiącemu królowi. W oczach Dawida Saul jest pomazańcem Pańskim i cieszy się z tej racji w pewien sposób przywilejem nietykalności. Dawid sprawę do rozstrzygnięcia pozostawia samemu Bogu.

W czasach, w których żyjemy często jesteśmy świadkami bezpardonowej walki o władzę, gdzie wszelkie chwyty są dozwolone, aby pogrążyć przeciwnika i przejąć po nim schedę. W krajach o niskim poziomie moralności i prawa jednym ze sposobów pogrążenia rywala do urzędu, funkcji, stanowiska jest pozbycie się go czyli zabicie, morderstwo na przykład na zlecenie. A przecież każdy człowiek jest w pewien sposób pomazańcem Pański i należy mu się szacunek, poszanowanie jego praw i życia. Pozbawić kogoś życia to wejść w konflikt z Bogiem, Panem życia.
Czy o tym pamiętam? Czy choć może się nie zgadzam z tymi, którzy sprawują władzę, nie akceptuję metod ich rządów, to jednak szanuje te osoby, ich życie? Czy jeżeli kandyduję na jakiś urząd a kandydatów jest więcej to uciekam się do cywilizowanych metod, aby przekonać innych do swej kandydatury i w ten sposób wygrać rywalizację? Czy z szacunkiem się odnoszę do kontrkandydatów do funkcji czy urzędu? Czy pamiętam, że według Pana Jezusa wszelka władza to służba pełna oddania i poświęcenia?

W gorącej modlitwie poproszę o łaskę mądrego, cywilizowanego postepowania dla tych, którzy ubiegają się o jakąkolwiek władzę, o mądrość w wykonywaniu zdobytej władzy? Będę prosił o ustanie pandemii, zdrowie dla chorych.

III  Oratio: Teraz ty mów do Boga. Otwórz przed Bogiem serce, aby mówić Mu o przeżyciach, które rodzi w tobie słowo.

Módl się prosto i spontanicznie – owocami wcześniejszej "lectio" i "meditatio". Pozwól Bogu zstąpić do serca i mów do Niego we własnym sercu. Wsłuchaj się w poruszenia własnego serca. Wyrażaj je szczerze przed Bogiem: uwielbiaj, dziękuj i proś. Może ci w tym pomóc modlitwa psalmu:

Błogosław, duszo moja, Pana,
i wszystko, co jest we mnie, święte imię Jego.
Błogosław, duszo moja, Pana
i nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach...

Ps 103, 1 - 2

IV Contemplatio: Trwaj przed Bogiem całym sobą. Módl się obecnością. Trwaj przy Bogu.

Kontemplacja to czas bezsłownego westchnienia Ducha, ukojenia w Bogu. Rozmowa serca z sercem. Jest to godzina nawiedzenia Słowa. Powtarzaj w różnych porach dnia:

Pan jest łaskawy, pełen miłosierdzia

opracował: ks. Ryszard Stankiewicz SDS