I. Lectio

Czytaj z wiarą i uważnie święty tekst, jak gdyby dyktował go dla ciebie Duch Święty.

«Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. Sześć dni będziesz się trudził i wykonywał wszystkie swoje zajęcia. Dzień zaś siódmy jest szabatem Pana, Boga twego. Nie będziesz przeto w dniu tym wykonywał żadnej pracy ani ty sam, ani syn twój, ani twoja córka, ani twój niewolnik, ani twoja niewolnica, ani twoje bydło, ani przybysz, który przebywa w twoich bramach. W sześć dni bowiem uczynił Pan niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, siódmego zaś dnia odpoczął. Dlatego pobłogosławił Pan dzień szabatu i uznał go za święty»

(Wj 20, 8-11 – pierwsze czytanie - fragm.)

II. Meditatio

Staraj się zrozumieć dogłębnie tekst. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”.

Pan Bóg od momentu stworzenia świata i człowieka pragnie, aby człowiek czynił sobie ziemię poddaną, na tej ziemi się rozwijał, doskonalił, ubogacał zewnętrznie i wewnętrznie. To zaś dokonuje się w dużej mierze poprzez pracę, którą człowiek wykonuje, poprzez jego codzienny trud i wysiłek. Jednak Pan Bóg nie chce, aby człowiek się przepracowywał, wpadał w pracoholizm, jak my to mówimy „zapracował się na śmierć”, aby praca stała się dla człowieka takim bożkiem. Dlatego sam Bóg, niejako dla przykładu, w siódmym dniu dzieła stworzenia zwyczajnie odpoczął. Tak naprawdę nie musiał tego czynić, gdyż On się nie męczy. To ma być przypomnienie dla człowieka, który nie jest Bogiem, ale stworzeniem, dla człowieka, który się męczy i potrzebuje odpoczynku, wytchnienia, nabrania nowych sił. To dla człowieka jest niezbędne. Jeżeli prawo do odpoczynku otrzymało bydło czyli zwierzęta domowe, to tym bardziej potrzebny jest on ich właścicielowi.

Czy moja praca, którą wykonuję jest dla mnie nie tylko źródłem utrzymania, zarobkowania, ale też miejscem mojego rozwoju, doskonalenia się? Czy wykonuję ją solidnie i z zaangażowaniem? Czy poprzez moją pracę świadomie kontynuuję dzieło stworzenia, które zainicjował Pan Bóg i do którego mnie codziennie zaprasza? Czy dzięki mojej pracy świat jest w oczach Pana Boga jeśli nie bardzo dobry to przynajmniej dobry? Czy szanuję moją pracę, ale jej nie ubóstwiam? Martwi mnie jej brak a kiedy ją mam, to jej nie przeceniam ani nie zaniedbuję? Czy szanuję siódmy dzień, niedzielę i odpoczywam? Czy zdaję sobie sprawę, że Pan Bóg zarezerwował ten dzień na to, aby swobodnie, bez pośpiechu mógł spotkać się ze mną a ja z Nim? Czy dzień odpoczynku to dla mnie też okazja, aby więcej czasu spędzić z bliskimi, aby się sobą nawzajem nacieszyć? Czy pamiętam, że jest to dzień ku czci Pana Boga i mojego uświęcenia? Czy szanuję pracę tych, którzy w niedzielę muszą pracować? Czy modlę się za tych, którzy nie muszą a pracują, bo ciągle chcą mieć więcej?

Pomodlę się o szacunek dla dnia odpoczynku, niedzieli, o mądre świętowanie. Będę prosił, aby Pan błogosławił wielkopostnym rekolekcjonistom, spowiednikom i tym, którzy korzystają z ich posługi. Wśród intencji modlitwy w związku z pandemię szczególnie się pomodlę o środki do jej zwalczenia i zapobiegania jej skutkom, i ich powszechną dostępność i mądrą dystrybucję.

III. Oratio

Teraz ty mów do Boga. Otwórz przed Bogiem serce, aby mówić Mu o przeżyciach, które rodzi w tobie słowo. Módl się prosto i spontanicznie – owocami wcześniejszej „lectio” i „meditatio”. Pozwól Bogu zstąpić do serca i mów do Niego we własnym sercu. Wsłuchaj się w poruszenia własnego serca. Wyrażaj je szczerze przed Bogiem: uwielbiaj, dziękuj i proś. Może ci w tym pomóc modlitwa psalmu:

Prawo Pańskie jest doskonałe i pokrzepia duszę,
świadectwo Pana niezawodne, uczy prostaczka mądrości.
Jego słuszne nakazy radują serce,
jaśnieje przykazanie Pana i olśniewa oczy…
(Ps 19, 8-9)

IV. Contemplatio

Trwaj przed Bogiem całym sobą. Módl się obecnością. Trwaj przy Bogu. Kontemplacja to czas bezsłownego westchnienia Ducha, ukojenia w Bogu. Rozmowa serca z sercem. Jest to godzina nawiedzenia Słowa. Powtarzaj w różnych porach dnia:
Słowa Twe, Panie, dają życie wieczne!