I. Lectio: Czytaj z wiarą i uważnie święty tekst, jak gdyby dyktował go dla ciebie Duch Święty.

Jezus udał się ze swoimi uczniami do wiosek pod Cezareą Filipową. W drodze pytał uczniów: „Za kogo uważają Mnie ludzie?” Oni Mu odpowiedzieli: „Za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za jednego z proroków”. On ich zapytał: „A wy za kogo Mnie uważacie?” Odpowiedział Mu Piotr: „Ty jesteś Mesjaszem”. Wtedy surowo im przykazał, żeby nikomu o Nim nie mówili. I zaczął ich pouczać, że Syn Człowieczy musi wiele cierpieć, że będzie odrzucony przez starszych, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; że będzie zabity, ale po trzech dniach zmartwychwstanie. A mówił zupełnie otwarcie te słowa. Wtedy Piotr wziął Go na bok i zaczął Go upominać. Lecz On obrócił się i patrząc na swych uczniów, zgromił Piotra słowami: „Zejdź Mi z oczu, szatanie, bo nie myślisz o tym, co Boże, ale o tym, co ludzkie”. Potem przywołał do siebie tłum razem ze swoimi uczniami i rzekł im: „Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z powodu Mnie i Ewangelii, ten je zachowa”.

Mk 8,27-35

II. Meditatio: Staraj się zrozumieć dogłębnie tekst. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”

W życiu są takie sytuacje, że należy, wręcz trzeba kogoś upomnieć, aby zmienił swoje zachowanie, postawy i inne niewłaściwe czy wręcz złe rzeczy. Upominanie nie jest miłą czynnością ani dla rodzica, który upomina swoje niesforne dziecko, nauczyciela, który to czyni w relacji źle zachowującego się ucznia, ani dla pracodawcy, który upomina zaniedbującego swe obowiązki pracownika. W dzisiejszej Ewangelii słyszymy jak Piotr upomina Pana Jezusa, człowiek upomina Pana Boga. W tym upominaniu Piotrowym jest element pozytywny. On czyni to na boku, zachowując pewną formę dyskrecji, pewnej tajemnicy. Piotr upomniał Pana Jezusa, bo nie zgadzał się z formą zbawienia, którą zapowiedział Pan. Z zapowiedzi Jezusa wynikało, że będzie to klęska a Piotr liczył zapewne na ziemski triumf Mistrza i swój w nim znaczący udział. Piotr upomniał Pana Jezusa na boku, zachowując dyskrecję. Pan Jezus zgromił Piotra wobec pozostałych uczniów, wobec tworzącego się Kościoła, którego miał być skałą. Gromiąc Piotra, Pan patrzył na uczniów i tym spojrzeniem wyraźnie dając im do zrozumienia, aby oni nie próbowali zmieniać, korygować Bożych planów, co przydarzyło się Piotrowi.

Czy i ja nie mam pokusy, aby kierować słowa upomnienia pod adresem Pana Boga? Może nie upominam Pana Boga, ale kieruję krytyczne uwagi pod Jego adresem, mam ciągle pretensje o to czy o tamto, zawsze mi się coś nie podoba w Jego kierowaniu światem i człowiekiem. Ja zrobił bym to jeżeli nie lepiej, to inaczej. Czy nie uciekam się do szantażu, nie grożę odejściem od Niego, wykreśleniem z listy osób mi życzliwych, jeżeli nie spełni moich żądań, moich postulatów, nie uczyni jak ja chcę? Czy pamiętam i to w pełni akceptuję, że to On może mnie upominać, wzywać do nawrócenia, poprawy życia, że to Pan liczy, że przyjmę Jego plany i będę je wypełniał? Czy nie usiłuję Panu Bogu narzucać swojej wersji zbawienia lub wydatnie usiłować poprawiać Jego plan?
Pomodlę się o łaskę mądrego upominania bliźniego, o umiejętność przyjmowania Bożych upomnień kierowanych do mnie i w ich duchu poprawianie swego życia. Dalej będę prosił o całkowite ustanie pandemii, zdrowie dla chorych, siły i cierpliwość dla im usługujących.

III Oratio: Teraz ty mów do Boga.

Otwórz przed Bogiem serce, aby mówić Mu o przeżyciach, które rodzi w tobie słowo. Módl się prosto i spontanicznie – owocami wcześniejszej "lectio" i "meditatio". Pozwól Bogu zstąpić do serca i mów do Niego we własnym sercu. Wsłuchaj się w poruszenia własnego serca. Wyrażaj je szczerze przed Bogiem: uwielbiaj, dziękuj i proś. Może ci w tym pomóc modlitwa psalmu:

Pan jest łaskawy i sprawiedliwy,
Bóg nasz jest miłosierny
Pan strzeże ludzi prostego serca:
byłem w niedoli, a On mnie wybawił...

Ps 116,5-6

IV Contemplatio

Trwaj przed Bogiem całym sobą. Módl się obecnością. Trwaj przy Bogu. Kontemplacja to czas bezsłownego westchnienia Ducha, ukojenia w Bogu. Rozmowa serca z sercem. Jest to godzina nawiedzenia Słowa. Powtarzaj w różnych porach dnia:

Miłuję Pana, albowiem usłyszał głos mego błagania

opracował: ks. Ryszard Stankiewicz SDS