Słowo z Centrum Formacji Duchowej

Niezwykle dynamiczne, świeże i ożywiające słowo o Duchu Świętym – tak można krótko powiedzieć o rozważaniach kard. Grzegorza Rysia. Są owocem jego sesji modlitewnej i formacyjnej o Duchu Świętym w Kościele (Sesja pt. Jedność działania Ducha. Charyzmat i sakrament odbyła się w CFD w Krakowie w dniach 2-4 lutego 2018 roku). Jestem osobiście bardzo wdzięczny Autorowi rozważań, że zgodził się na ich opublikowanie. Kiedy czyta się przemyślenia Autora o Duchu działającym w Kościele, chce się do takiego Kościoła należeć, chce się w nim być i działać. To Kościół Jezusa Chrystusa, w którym pachnie wiosną; Kościół zasłuchany w Ducha, który tchnie w Pismach i zapewnia nam wieczną młodość; Kościół nie zaspany, ale energicznie i mężnie podążający drogami Ducha, który jest jak wiatr, co wieje, kędy chce.

Kiedy umawiałem się z Autorem na sesję i poszukiwaliśmy tematu, który jest na „teraz”, pilnie potrzebny kochającym Kościół, zatroskanym o niego, kard. Grzegorz powiedział mi, że trzeba koniecznie zrobić spotkanie o charyzmacie i urzędzie w Kościele, trzeba koniecznie przeczytać i pomodlić się razem w świetle Słowa dokumentem Iuvenescit Ecclesia (List do biskupów Kościoła katolickiego na temat relacji między darami hierarchicznymi a charyzmatycznymi dla życia i misji Kościoła, Rzym 2016.). „W Kościele – powiedział – dzięki Duchowi Świętemu ciągle jest świeżość początków, jakaś siła. I jeśli jest młody, to znaczy, że ma przed sobą perspektywę – Kościół ciągle jest przed nami, rośnie ku dojrzałości”. Zaproponował sześć spotkań z Duchem Świętym w Kościele: z Duchem, który daje życie; z Duchem, który odmładza Kościół; z Duchem, który wiąże z Jezusem; z Duchem, który przekonuje o grzechu; z Duchem jedności działającym we wspólnocie i z Duchem jedności działającym w osobie. Rozważania Autor poprzedził pięknym obrazem Ducha z proroctwa Ezechiela: obraz „ręki Pana”. „Ta ręka to otwarta dłoń – zauważa Autor. – To nie jest pięść”. Na Kościele, na naszych rodzinach, wspólnotach, na społeczeństwach spoczywa „otwarta dłoń” Pana. „Położenie otwartej dłoni – przypomina kard. Grzegorz – jest gestem przekazywania Ducha Świętego. Duch spoczywa na świecie, Kościele, także tym udręczonym, leżącym w dolinie śmierci. Pan kładzie rękę na nas „w taki sposób, jak ojciec kładzie dłoń na głowie dziecka (...)”. Mogę się poczuć dobrze pod Jego dłonią, właśnie jak dziecko”. Spoczywa na nas Duch Ojca.

Od początku rozważań Autorowi towarzyszy pełne wiary przekonanie, że On jest Duchem życia, że potrafi wydobyć nas z najbardziej zadawnionych grobów, z którymi się zżyliśmy. Tylko On ma takie kompetencje. Wydobywa z grobu. Jest to wyłącznie kompetencja Boga. Autor czyta nam na początku rozważań proroctwo Ezechiela i rozpalony nim zwraca się do nas: „Niesamowita obietnica wypowiadana przez Ezechiela: co Duch, który ogłasza nam Słowo, potrafi z nami zrobić. Gdybyśmy choć raz w życiu usłyszeli Ezechiela, wzięli go na poważnie... Boże kochany, jaki inny musiałby być Kościół! (...) Ale żeby wyjść z grobu, to Słowo trzeba przyjąć w Duchu, czyli poddać się działaniu Ducha, który w nas to Słowo czyni żywym, dynamicznym, skutecznym”. Każde z sześciu wspomnianych spotkań z Duchem Świętym ma pomóc na nowo otworzyć się na Niego. Warto, naprawdę warto podjąć te rozważania, aby pokochać na nowo Ducha Świętego i Jego Kościół. Duch jest jeden – Duch Ojca i Syna, jak i jeden jest Kościół – Ojca, Syna i Ducha. Nie działająosobno, ale razem w Kościele. Nie jest też tak, że „Pan Jezus zrobił swoje, a teraz działa Duch Święty i wytycza obok „drugą ścieżkę”, przez co cała grupa ludzi chodzi sobie w Duchu Świętym równolegle do Kościoła założonego przez Jezusa. Równolegle do sakramentów, które są od Jezusa; równolegle do Słowa, które jest ogłoszone przez Jezusa. Nie, Duch jest spójny. Jest jedna ekonomia zbawienia, nie ma przeciwstawienia tych miejsc, w których Duch działa, jest aktywny, mocny. Obrazem tej jedności jest bieg Piotra i umiłowanego ucznia do pustego grobu. Piotr uosabia urząd, drugi uczeń – charyzmat. „W Kościele urząd i charyzmat idą razem, we mnie urząd i charyzmat idą razem, w jednym kierunku, do tego samego celu. I co się dzieje? Jan jest pierwszy. Bo był młodszy? Nie. Bo miłość jest szybsza. Kościół urzędowy ma czas. Musi trochę pomyśleć”. Z wielkim realizmem Autor wskazuje na troskę o jedność charyzmatu i urzędu w Kościele i że zawsze będzie przeżywana w napięciu: „Charyzmat tłumaczy się doświadczeniem miłości, urząd – niekoniecznie”.

Puentą tego wstępu niech będą przywołane przez Autora słowa z listu Iuvenescit Ecclesia: „Kościół odmładza się na mocy Ewangelii, a Duch Święty stale go odnawia, budując i prowadząc go «poprzez rozmaite dary hierarchiczne i charyzmatyczne»”.

Lektura rozważań niewątpliwie może pomóc ożywić relację z Duchem Świętym, spotkać się z Nim z bliska w Kościele i zoba- czyć, jak odmładza się Kościół wszędzie tam, gdzie Duch jest na serio słuchany w Słowie i gdzie Kościół charyzmatów i urzędu jest Mu posłuszny.

Krzysztof Wons SDS

Spis treści

Słowo z Centrum Formacji Duchowej 5
Duch, który daje życie 9
Duch, który odmładza Kościół 20
Duch, który wiąże z Jezusem 34
Duch, który przekonuje o grzechu 44
Jedność działania Ducha we wspólnocie 55
Jedność działania Ducha w osobie 70
Pytania i odpowiedzi 81